Myślmy o tortach

Pamiętam taką nietypową historię z mojego życia. Moja mama zrobiła mi na 4 urodziny tort z uśmiechniętą buzią. Poprosiłem mamę, by ukroiła mi kawałek buźką i drugi kawałek. Jeden (tamten z buźką) zostawiłem, a drugi zjadłem. Myślałem, że w ten sposób uratuję tort, bo torty nie mówią i nikt nie wie, czego chcą, a czego nie chcą. Po jakoś godzinie, gdy wszystcy wyszli, mama zapytała mnie, dlaczego nie zjadłem jednego kawałka. Powiedziałem, że chcę uratować tort i spełnić jego marzenie. Mama mi powiedziała, że marzeniem tortu jest bycie zjedzonym, więc zjadłem go. Do dzisiaj nie rozumiem, czemu mama po prostu mi nie powiedziała, że torty nie żyją.

akurat mam dziś urodziny :3

dlaczego ja myslalem ze on sobie poderżnie gardło i dopiero po chwili ogarnąlem ze on am zamiar pokroic tort ;-;

a gdzie prawidłowe ozaczenie autora?

Wierzy że nie ma złych zamiarów co do ostatniej chwili jego egzystencji xd

było

Było

chyba bło